วันอังคาร ที่ 22 เดือนพฤษจิกายน พ.ศ.2556

บันทึกการเรียนสัปดาห์ที่2

เด็กที่มีความต้องการพิเศษ(Children with special needs)
มีความหมาย 2 รูปแบบ

1. ทางการแพทย์ มักจะเรียกเด็กที่มีความต้องการพิเศษว่า "เด็กพิการ" หมายถึง เด็กที่มีความผิกปกติ มีความบกพร่อง สูญเสียสมรรถภาพ อาจมีความผิดปกติ ความบกพร่องทางด้านร่างการ การสูญเสียสมรรถภาพทางร่างการและทางจิตใจ
2. ทางการศึกษา หมายถึง เด็กที่มีความต้องการทางการศึกษาเฉพราะของตนเอง ซึงจำเป็นต้องจักการศึกษาให้ต่างไปจากเด็กปกติทางด้านเนื้อหา หลักสูตร กระบวนการที่ใช้และการประเมินผล

สรุป

• เด็กที่ไม่อาจพัฒนาความสามรถได้เท่าที่ควรจากการให้การช่วยเหลือ และการสอนตามปกติ
• ไม่สาเหตุมาจากสภาพความบกพร่องทางร่างการ สติปัญญาและอารม
• จำเป็นต้องได้รับการกระตุ้น ช่วเหลือ บำบัด ฟื้นฟู มากกว่าเด็กปกติ
• จักการเรียนการสอนที่เหมาะสมกับลักษณะและความต้องการของเด็กแต่ละคน

ประเภทของเด็กที่มมีความต้องการพิเศษ
แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่

1.) กลุ่มเด็กที่มีลักษญะทางความสามรถสูง

 มีความเป็นเลิศในต้านสติปัญญาโดทั่วไปเรียกว่า "เด็กปัญญาเลิศ"

2.)กลุ่มเด็กที่มีลักษณะทางความบกพร่อง 

กระทรวงศึกษาธิการแบ่งออกเป็น 9 ประเภท ได่แก่

1.เด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา 
หมายถึง เด็กที่มีระดับสติปํญญาหรือเชาว์ปัญญาต่ำกว่าเกณฑ์เฉลี่ยเมื่อเทียบเท่ากับเด็กในระดับอายุเดียวกัน (IQต่ำ)

แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มคือ

1. เด็กเรียนช้า

• สามารถเรียนในชั้นเรียนปกติได้
• เด็กที่ความสมารถในการเรียนล่าช้ากว่าปกติ
• มีความบกพร่องทางด้านสติปัญญาเพียงเล็กนุ้อย
• มีระดับสติปัญญา (IQ) ประมาณ 71-90

สาเหต

1. ภายนอก

• เศรษฐกิจทางครอบครัว
• การเสริมสร้างประสบการณ์ให้กับเด็ก
• สภาพทางด้านอารมของคนในครอบครัว
• การเข้าเรียนไมาสม่ำเสมอ
• วิธีการสอนไม่มีประสิทธิภาพ

2. ภายใน

• พัฒนาการช้า
• การเจ็บป่วย ได้แก โรคประจำตัว

2. เด็กปัญญาอ่อน

• เด็กที่มีพัฒนาการหยุดชะงัก
• แสดงลักษณะเฉพาะคือ ปัญญาต่ำ
• มีความสามารถในการเรียนรู้น้อย
• มีความจำกัดในด้านทักษะ
• มัพัฒนาการทางกายล่าช้าไม่เหมาะสมกับวัย
• มีความสามารถจำกัดในการปรับตัวต่อสิ่งแวดล้อม

เด็กปัญญาอ่อนแบ่งตามระดับสติปัญญา (IQ) ได้ 4 กลุ่ม

     1. เด็กปัญญาอ่อนขนาดหนักมาก  IQ ต่ำกว่า 20

ไม่สามารถเรียนรู้ทักษะด้านต่างๆได้เลย ต้องการการดูแลจากพยาบาลเท่านั้น

    2. เด็กปัญญาอ่อนขนาดหนัก IQ 20-34

ไม่สามรถเรียนได้ต้องการเฉพาาะการฝึกหัดการช่วยเหลือตัวเองในการทำกิจวัตประจำวันเบื้องต้นง่ายๆ

    3. ปัญญาอ่อนขนาดปานกลาง IQ 35-49

พอที่จะฝึกอบรมและเรียนทักษะเบื้องต้นง่ายๆได้ สามารถฝึกอาชีพง่ายๆ ที่ไม่ต้องการใช้ความละเอียดละออได้ เรียกโดยทั่วไปว่า T.M.R. (Trainable Mentally Retarded)

   4. เด็กปัญญาอ่อนขนาดน้อย IQ 50-70

สามารถเรียนนระดับประถมศึกษาได้ และสามารถฝึกอาชีพและงานง่ายๆได้ เรียกโดยทั่วไปว่า (E.M.R. Educable Mentally Retarded)

ลักษณะของเด็กที่บกพร่องทางด้านสติปัญญา

• ไม่พูดหรือพูดได้ไม่สมวัย
• ช่วงความสนใจสั้น ว่อกแวก
• ความคิดและอารมเปลี่ยนแปลงง่าย รอคอยไม่ได้ ทำงานช้า
• รุนแรง ไม่มีสาเหตุ
• อวัยวะบางส่วนมีรูปร่างผิดปกติ กล้ามเนื้อทำงานไม่ประสานกัน
• ช่วนเหลือตนเองได้น้อยกว่าเด็กในวัยเดียวกัน

2. เด็กที่บกพร่องทางการได้ยิน(Children with Hearing Impaired)
หมายถึง เด็กที่มีความบกพร่องหรือสูญเสียการได้ยินเป็นเหตุให้การรับฟังเสียงต่างๆได้ไม่ชัดเจน
แบ่งออก 2 ประเภท คือ
     1. เด็กหูตึง หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยิน แต่สามารถรับข้อมูลได้โดยเครื่องใช้ฟัง จำแนกออกเป็น 4 กลุ่ม ได้แก่
1.1. เด็กหูตึงระดับน้อย ได้ยินระดับ 26-40 db เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังเสียงเบาๆ เช่าเสียงกระซิบ
1.2. เด็กหูตึงระดับปานกลาง ได้ยินระหว่าง 41-55 db

• เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังเสียงพูดคุยในระดับปกติ ในระหว่าง 3-5 ฟุต และไม่เห็นหน้าผู้พูด
• จะไม่ได่ยิน ได้ยินไม่ชัด จับใจความไม่ได้
• มีปัญหาในการพูดเล็กน้อย เช่น พูดไม่ชัด ออกเสียงเพี้ยน

1.3. เด็กหูตึงระดับมาก ได้ยินระหว่าง 56-70 db

• เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังและไม่เข้าใจคำพูด
• เมื่อพูดคุยในระดับเสียงดังเต็มที่ก็ยังไม่ได้ยิน
• มีปัญหาในการรับฟังเสียงหลายเสียงพร้อมกัน
• มีพัฒนาการทางภาษาและการพูดช้ากว่าปกติ

1.4. เด็กหูตึงระดับรุนแรง ได้ยินระหว่าง 70-90 db

• เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังเสียงและการเข้าใจคำพูดอย่างมาก
• ได้ยินเฉพาะเสียงที่ดังระยะใกล้หู ระยะ 1 ฟุต
• การพูดคุยด้วย ต้องตะโกนหรือใช้เครื่องขยายเสียง
• เด็กจะมีปัญหาในการแยกเสียง
• เด็กมักพูดไม่ชัดและมีเสียงผิดปกติ บางคนไม่พูด

     2. เด็กหูหนวก หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยินมากถึงขนาดที่ทำให้หมดโอกาสที่จะเข้าใจภาษาพูดจากการได้ยิน

• เครื่องช่วยฟังไม่สามารถช่วได้
• ไม่สามารถเข้าใจหือใชภาษาพูดได้
• ระดับการได้ยินตั้งแต่ 91 ขึ้นไป

ลักษณะของเด็กที่บกพร่องทางการได้ยิน

• ไม่ตบสนองการพูด
• ไม่พูด แต่จะแสดงท่าทาง
• พูดไม่ถูหลักไวยากรณ์
• พูดด้วยเสียงแปลก มักเปล่งเสียงสูง
• พูดด้วยเสียงต่ำเกินความจำเป็น
• เวลาฟังมักจะมองปากคนพูด หรือจ้องหน้าผู้พูด
• รู้สึกไวต่อการสั่นสะเทือน และการเคลื่อนไหวรอบตัว
• มักทำหน้าเด๋อ เม่อ เมื่อมีการพูดด้วย

3. เด็กบกพร่องทางการเห็น (Children with Visual Impairments)

• เด็กที่มองไม่เห็นหรือพอเห็นแสงเห็นเลือนราง
• มีความบกพร่องทางสายตาทั้งสองข้าง
• เด็กสามารถเห็นได้ไม่ถึง 1/10 ของคนสายตาปกติ
• มีลานสายตากว้างไม่เกิน 30 องศา 

จำแนกได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่
     1. เด็กตาบอด

• เด็กที่ไม่สามารถเห็นได้เลย หรือมองเห็นได้บ้าง
• ต้องใช้ประสาทสำผัสอื่นในการเรียนรู้
• มีสายตาข้างดีมองเห็นได้ในระยะ 6/60, 20/200

     2. เด็กตาบอดไม่สนิท

• เด็กมีความบกพร่องทางสายตา
• สามรถมองเห็นได้บ้างแต่ไม่เท่าเด็กปกติ
• เมื่อทดสอบสายตาข้างดีจะอยู่ในระดับ 6/18 , 20/60 , 6/60 ,20/200
• มีลานสายตาโดยเฉลี่บอย่างสูงสุดกว้างไม่เกิน 30 องศา

ลักษณะของเด็กบกพร่องทางการมองเห็น

• เดินงุ่มง่าม ชนแลัสดุดวัตถุ
• มองเห็นสีผิดปกติ
• ก้มศีรษะติดกับงาน หรือของเล่นที่อยู่ตรงข้าม
• มักบ่นว่าปวดศีรษะ คลื้นไส้ ตาลาย คันตา
• เปร่งตา หรี่ตา หรือปิดตาข้างหนึ่งเมื่อใช้สาตา
• ตาและมือไมาสัมพันกัน
• มีความลำบากในการจำ